Quarantaine – deel 3

Inmiddels zitten we al bijna twee maanden in de “corona quarantaine”. Ik heb inmiddels een weg gevonden om met de situatie om te gaan en om eerlijk te zijn voel ik me daar ook goed bij. Natuurlijk zou ik nu het liefste keihard trainen, reizen en racen. Op naar Tokio deze zomer. Maar dat is nu eenmaal niet meer zo. Ik focus nu op wat ik wél kan en wél heb, en dat is een heleboel.

Een aantal weken geleden werd Ferry gebeld door de zwembadman van “SWIMM”. Of Ferry en ik behoefte hadden aan een tijdelijk zwembad in de tuin zodat we toch konden blijven zwemmen. JA! Al heel snel hadden we besloten dat we niet tijdelijk, maar permanent een zwembad willen. Een proces wat normaal maanden duurt, hebben we eigenlijk binnen 24 uur besloten en meteen actie ondernomen. Typisch topsporter.

Ferry was laaiend enthousiast over het zwembadje. Het is namelijk een bad van 4 bij 2,5 met stroming, wat wel tot 58 seconden per 100 meter kan stromen. (voor de leek: er zijn maar een handvol zwemmers in de wereld die dat tempo 15 minuten volhouden). In deze onzekere tijden is het erg fijn om zelf de regie in handen te hebben: als ik niet naar het zwembad kan, dan komt het zwembad maar naar mij.

Inmiddels ben ik dus al weer even aan het zwemmen. In mijn eigen achtertuin. Wat een luxe, ik ben er zo blij mee. Het is voor een topzwemmer echt een droom die uitkomt: een verwarmd bad met stroming in je tuin! Het is super relaxed dat ik nu de deur uitstap en zo in het water plons. Door middel van een warmtepomp zal het ook in de winter verwarmd zijn. En natuurlijk ga ik het in de zomer ook gebruiken om lekker af te koelen!

Fer en ik zullen er niet tegelijk in trainen. Het is echt bedoeld om er alleen in te trainen. Sowieso trainen we bijna niet samen. We hebben toch verschillende schema’s. En we hebben bijvoorbeeld één spinfiets die we om en om gebruiken.

Ik vind het helemaal niet erg om alleen te trainen, dat verbaast me eigenlijk wel. Ik merk dat ik onwijs intrinsiek gemotiveerd ben en dat ik weinig moeite hoef te doen om te gaan trainen. Daar staat tegenover dat ik – na 12 jaar topsport- mezelf goed ken en weet wat ik nodig heb. Ik ben niet het type “gas geven en kijk maar waar het schip strandt”.

Mijn schema’s draaien om doseren en finesse. Dus het is erg belangrijk om naar mijn lichaam te blijven luisteren, en goed te blijven communiceren met de coaches en de fysio. Waar normaal gesproken een coach al ziet aan me als ik vermoeid ben, of bijvoorbeeld scheef sta, moet ik nu zelf alert zijn om de juiste houdingen. Tot nu toe gaat dat hartstikke goed!

Natuurlijk mis ik mijn trainingsmaten. Samen trainen, elkaar pushen tijdens zware sets, maar ook gezellig bij elkaar op de koffie of BBQ’en. Ik mis vooral het sociale aspect. Door deze weken ben ik me wel gaan realiseren dat ik in mijn leven als topsporter dingen leer waar ik nu wat aan heb. Zo zie ik mijn ouders normaal gesproken al niet zo vaak, dus zijn we al gewend aan facetimen. Maar het belangrijkste is wel constant anticiperen, en je plan aanpassen. Verandert er weer iets, is er weer een persconferentie met nieuwe maatregelen, dan gaan we weer nadenken wat wij kunnen doen hoe wij hier ons op aanpassen. Volgens mij is het belangrijkste wel dat het nu allemaal beseffen dat het niet alleen maar ‘ikke, ikke’ is. We blijven zoveel mogelijk thuis en houden ons aan de regels; dat doe ik niet alleen omdat ik zelf niet ziek wil worden. Maar juist omdat ik niet andere mensen ziek wil maken.

In de afgelopen weken heb ik me niet verveeld, ik ben heel veel buiten geweest, ben zo blij dat we een tuin hebben! Ik heb in zes weken tijd slechts één boek uitgelezen, alleen na het avondeten kijk ik even netflix, en er ligt nog steeds geen legpuzzel op tafel. Wat ik dan doe de hele dag naast die 2 a 3 uur trainen? Allereerst neem ik de tijd voor alles: ik ontbijt nu veel rustiger dan normaal, zet een kopje koffie. En gedurende de ochtend volgt er nog een kopje koffie. Daarnaast neem ik ook tijd voor dingen die ik belangrijk vind, maar door ondergeschikt zijn omdat zwemmen altijd op nummer één komt.

De mensen die me kennen weten dat ik me inzet voor mensen, kinderen en dieren. En dat vind ik soms best lastig om het menselijke aspect en het topsport aspect van elkaar los te koppelen. Als topsporter hoef je echt niet egoïstisch te zijn hoor! Maar je moet wel een beetje egocentrisch zijn; je kunt tenslotte alleen winnen als anderen niet winnen. En het harde topsportleven betekent ook vaak nee zeggen tegen vrienden, familie, journalisten.

In de afgelopen weken heb ik me dus meer gefocust op het menselijke aspect. Ik ben geen genie, geen dokter, ik kan geen vaccin ontwikkelen en ik kan ook niet de hele wereld redden. Dus focus ik op wat ik wel kan doen.

Dus ik begon letterlijk klein en heel lokaal, met de buren een bos bloemen te geven, bloemen die anders vernietigd worden. Mijn ouders en oma om de dag bellen. Bij de lokale ondernemers kopen. Kwark vers van de boer halen. Maaltijden kopen voor stadgenoten die het minder goed hebben. Dat soort dingen, niet alleen voor bekenden maar juist voor wildvreemde mensen, ouderen. Ik schrijf dit niet op om leuk gevonden te worden. Maar als er ook maar één iemand is die dit leest en denkt, “verrek, laat ik ook iets voor een ander doen”.

Hoe kan ik anderen helpen, in plaats van hoe gaan anderen mij helpen.

Ik ben overspoeld met vragen voor tips over trainingen. Maar om eerlijk te zijn, ik vind het best lastig wat voor oefeningen ik moet geven en ik ben niet zo goed in vloggen. Bewust kies ik er voor om geen eigen YouTube kanaal te hebben, of inspiratie sessies via social media te geven. Ik denk dat ik dat beter op andere manieren kan doen.

Dus voor iedereen die me een berichtje heeft gestuurd en aan iedereen die er behoefte aan heeft schrijf ik toch wat tips op: Allereerst: ik denk dat er veel leukere mensen zijn die jullie kunnen inspireren! Ik denk ook dat er voldoende inspiratie filmpjes staan op YouTube.

Wees creatief. Tijdens koningsdag hadden Ferry en ik spontaan een spelletje gedaan met de oranje dingen die we konden vinden in huis: een ballon en een wortel. Voor onze sponsor Arena hebben Ferry en ik wat filmpjes opgenomen die je samen kunt doen. Loopt onze kat Sunny constant in beeld. Nou, dan gaan we toch oefeningen doen met een kat! Je hoeft niet aan alles geld uit te geven.

Het belangrijkste is om fit te blijven. Als je normaal gesproken elke dag beweegt, zou ik dat nu zeker ook blijven doen. Heb je geen tuin? Probeer eens op één been de trap op te springen. Heb je geen trap? Pak een stoel en doe squats, push ups of dips daarop.

Heb je geen stoel of gewoon geen zin in iets actiefs? Ga visualiseren! Ik heb hier eerder over geschreven, maar het kort samen gevat: je hersenen onderscheiden soms echt van nep niet. Dus als je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat je niet goed genoeg bent, dan ga je dan vanzelf geloven. Maar ook bijvoorbeeld wanneer je aan iets mega lekkers denkt: chocola, taart, sushi? Probeer het voor je te zien, de geur, de smaak, hmmmmmm… Loopt het water al in je mond? Zo werkt visualiseren dus ook!

Normaal gebruik is visualisatie voor wedstrijden, maar nu als ik het zwemmen mis. Dan beeld ik me in hoe ik borstcrawl zwem, een keerpunt maak, hoe ik de kicks onderwater doe. Ik zie het niet alleen, ik voel, ruik en hoor alle details ook. Leuk spelletje: jij doet je ogen dicht, iemand anders heeft een stopwatch en geeft het startsignaal, en jij zwemt je favoriete afstand in gedachten. Precies zoals hoe je het in de wedstrijd ook doet. Hoe veel slagen maak je? Wie liggen er naast je? Hoe zit je bril en badmuts? Hoor je je ouders op de tribune? Als je gefinisht bent stopt de tijd. Doe dit net zo vaak totdat je je doeltijd voor komend seizoen hebt gehaald!

Ik kom bijna aan het einde van mijn verhaal, al moet ik zeggen dat ik natuurlijk nog wel honderd verhalen kan typen! Het zijn voor ons allemaal rare tijden.

Focus niet te veel op het feit dat er niet gezwommen kan worden, stop je energie in wat er wel kan. Blijf genieten van de kleine dingen. Maak je niet te veel zorgen om achterstand. Ik kan mezelf gek maken als ik weet wat mijn concurrenten doen, maar ook door de hele dag op internet te zitten, of het nieuws constant te checken. Dus dat doe ik niet. Ik zoek het bewust niet op. Ik probeer zo fit en gezond mogelijk te blijven.

En het is oke, het is oke om een keer niet te trainen en patat te eten. Het is oke als je verdrietig bent. Het is oke als je er even helemaal doorheen zit. Ik geloof dat we bepaalde gevoelens en emoties meer dan ooit delen tijdens deze periode. Het hoeft niet alleen maar leuk, mooi, grappig, super vet te zijn. Soms vergeten we dat. Het leven is vallen en weer opstaan. Vooral dat laatste. Oma Pia zou zeggen: Kop d’r veur en deurgoan, ’t is aal goud!